بیدِ هفتم...

سلام .

امروز میخواستم در باره آدرس وبلاگم یه توضیحی بدم.

من که کوچیک بودم مادرجون(مادربزرگم)یه داستانی رو برام تعریف میکرد:

روزی بود روزگاری بود.توی یه بیابون کنار یه قنات ۷تا بید کاشته بودن.این بیدا رو یه خط مثل یه ردیف سرباز سرپا بودن.برای رسیدن به آب خیلی تلاش می کردن...اما بیابون خشک بود.فقط همون قناتی که نزدیکش بودن آب داشت اونم تو عمق زیاد تو دل خاک.

این هفتا بید برای رسیدن به آب تلاش میکردن،ریشه میزدن که به آب برسن...

اما صبر نداشتن بعضی هاشون.زودی نا امید می شدن...خشک می شدن،عمرشون تموم می شد.اونای دیگه هم با دیدن مرگ بیدهای دیگه ناامید میشدن.اما یه بید،اونی که بیشترین فاصله رو با قنات داشت مایوس نشد،روپاش موند با خودش گفت:

اگه من تلاش نکنم می میرم،مثل بیدای دیگه.من باید سعی خودم رو بکنم...اگه سعی کنم و صبر داشته باشم،خدا حتماً کمکم می کنه...

اون بید سعی خودش رو کردو ناامید نشد.آخرش یه روزی که  دیگه جونی براش نمونده بود،یه روزی که آخرین ذره ی قدرتش رو برا ریشه دووندن گذاشته بود،ته عمیق ترین ریشش یه احساس خنکی شیرین کرد.آره اون موفق شده بود...به آب رسیده بود.درسته که سال های زیادی از اون موقع میگذره،اما اون بید هنوزسرپاست،تونسته سایه ای برای مسافرای خسته باشه که حتی برای یه لحظه از گرمای بیابون دور باشن.

مادرجون همیشه که به اینجای قصه میرسید می گفت:ببین دخترم،همه ی ما یکی رو اون بالا داریم که خیلی مهربونه.یکی که هیچ وقت تنهامون نمیزاره.اگه حتی تمون عالم و آدم بهت پشت بکنن،اون پشت و پناهته.همون که وقتی میخوای کاری بکنی اسمش رو میاری،وقتی به مشکل بر میخوری صداش میزنی.بدون خیلی بزرگه،بدون بیشتر از خودت تورو دوست داره...

یادش بخیر مادرجون.خدا بیامرزدش.دلم براش به اندازه یه دنیا تنگه...

گاهی وقتا که دلم میگیره میگم:کاشکی خدا منو میبرد پیش مادرجون.

اما یاد داستان هفت بید می افتم،یاد بید هفتم.

آره چرا من نتونم اون بید هفتم باشم؟

تو روزگاری که بهترینم منو تنها گذاشت با یادآوری همین قصه تونستم سرپا بشم دوباره.

برای همینه که آدرس وبلاگم بید۷ هست.آخه منم بید هفتمم...

بودنم تو را برگی بود
در شلوغی شاخسار یک درخت
و نبودنم برگی است
که چرخ زنان
روی فراموشی پاییز تنت گم خواهد شد
!بدرود
برای آخرین بار بر آواز گیجت بوسه می زنم

تقصیر تو بود

خودت پنهان کاری را یادم دادی

وگرنه

من ساده تر از این بودم

که بغض سنگین "دوستت دارم" را در گلو نگه دارم

کلاغ آخر قصه هایمان شاهد است

که هیچگاه

نمی خواستم آخرین صفحه داستانمان

علامت سئوال باشد!

آغاز یک پایان

اون روزا ما دلی داشتیم واسه بردن...

جونی داشتیم واسه مردن...!

کسی بودیم،کاری داشتیم!

پاییز و بهاری داشتیم...

سلام.

اولین متن این وبلاگم رو دارم مینویسم...برای اون کسی که جونم به جونش بسته بود.

برای اون کسی که وقتی رفت یه تیکه از دلم رو با خودش برد،اما موقعی برگشت که هیچی از اون دل نمونده بود!

نمی دونم این حرفا رو میخونه یا نه؟نمی دونم اصلاً براش اهمیت داره یا نه(البته خودش میگه داره،حقیقتش رو اللهُ اعلم)

ولی میخوام بگم چیزی برام باقی نذاشتی...

من رو از من ربودی...الان نمی دونم کیم؟! هویتم برای خودم شده یه علامت سوال گنده ی گنده،اتدازه سرم!که اگه گردنم رو خم کنم انقدر سنگینه که کمرم رو میشکونه!

میخوام اینجا حرفایی رو که نتونستم به خودش بگم به زبون بیارم...

پیش خودش میترسیدم؛از این حقیقت که بی دل شدم فرار می کردم!

اما اینجا راحت و آزاد میتونم حرف بزنم...

فکر کنم برا بار اول زیاد طولانی شد.الان خیلی خسته هستم،با خوندن حرفاش به این فکر افتادم که این دلکده رو راه بندازم...شاید...شاید تونستم  دوباره دلدار بشم...

.